Naar huis

Thomas mag vrijdag naar huis. Daar zijn we heel erg blij mee.

Toch nog voor kerst, dat hadden we niet meer verwacht. Vorige week vrijdag gaf de arts in ons wekelijks gesprek aan dat ze geen termijn durfde te noemen. Maar kerst leek alleen nog in een heel gunstig scenario haalbaar. Daarvoor had Thomas nog te veel alarmen en dronk hij nog onvoldoende.

Thomas zonder zuurstof, maar nog wel met sonde en monitordraden.

Zaterdag ging het echter al veel beter. Het leek alsof het 'kwartje' waar de verpleging en de artsen het telkens over hadden, nu echt viel. Hij dronk aan de borst en uit de fles zoveel als hij volgens de schema's moest drinken (soms zelfs anderhalf keer zoveel). En daarbij bleven zuurstofdaling (van vermoeidheid) uit. De behandelend arts liep die dag zelf visite en zei tegen de verpleging dat ze ons toch maar moesten voorbereiden op ontslag uit het ziekenhuis voor de kerst.

Voor ons erg goed nieuws. Het was nog niet zeker, maar wel erg hoopvol.

Zondag had hij helaas wel weer een alarm na het drinken waardoor hij nog wel langer aan de monitors moest blijven.

Maandag trok Thomas zijn sonde eruit. Dat was gelijk aanleiding om hem ook maar geen nieuwe meer te geven. In de hoop dat hij alles zelf uit borst en fles zou drinken.

Toen hij maandag zijn zoutoplossing voor het eerst uit de speen moest drinken (normaal kreeg hij de via de sonde), verslikte hij zich, dronk dapper door, maar ging daarna flink in het rood met alarmen. Wij schrokken daar erg van en verzoenden ons met de mededeling van de artsen dat het kerstweekend toch misschien iets te vroeg voor hem zou zijn. Wel besloten ze dat ze zouden stoppen met het toedienen van extra zout in de hoop dat zijn nieren inmiddels voldoende rijp zouden zijn om zelf voldoende zout vast te houden, ondanks de plasmedicatie die hij nog steeds krijgt.

Thomas deed het vervolgens nog steeds erg goed: hij dronk alle 7 voedingen zelf (3 borst, 4 fles) zonder alarmen. Dinsdagmorgen stelde de verpleegkundige tijdens de visite dan ook de vraag of Thomas toch niet gewoon voor het weekend naar huis zou kunnen. Dr. Kenter was het daarmee eens en gaf accoord om Thomas vrijdag naar huis te laten gaan.

Ondertussen is Thomas vandaag (woensdag 21/12) van de monitor af. Geen draden meer aan zijn lichaam. Heerlijk die vrijheid. Ook voor ons. Niet meer loskoppelen voor het wegen. Niet meer die draden die altijd in de knoop raken. En gelukkig voelt het ook gewoon vertrouwd - we hebben de monitor niet meer nodig om te weten dat hij het aankan.

In de voorbereiding op het ontslag heeft Thomas inmiddels zijn RS-virus-prik gehad (tegen de meest aggressieve vorm van verkoudheid - moet maandelijks herhaald). En morgen gaat Anneke 'inroomen': de hele dag met Thomas in een kamer apart, hem zelfstandig verzorgen zonder direct wakend oog van de verpleegkundigen in de buurt. Hopelijk een goede voorbereiding op vrijdag.

Thomas komt thuis. Dat zal erg wennen voor hem zijn, want eigenlijk was het ziekenhuis voor hem de afgelopen weken de plek waar hij woonde en waar wij hem kwamen opzoeken. Soms voelde het alsof we parttime ouders waren. Maar thuis is natuurlijk niet de plaats waar je verblijft, thuis is waar je wordt verwacht. En verwachten deden we hem de afgelopen weken - misschien nog wel meer dan in de fase van de zwangerschap. Advent krijgt op deze manier wel een extra betekenis. En kerst zullen we met dubbele vreugde vieren.

We vinden het spannend, net als 'gewone' ouders: zelf zorgen voor zo'n kwetsbaar klein leven. We weten hóe kwetsbaar. Maar we vertrouwen erop dat de God die hem bij zijn geboorte opving, hem zal verderdragen. Hij deed dat met al de handen die Thomas tot nog toe verzorgden (en voor hem baden) en zal het blijven doen door ons en alle mensen die om ons en hem heen staan.