Verkouden

Dat een verkoudheid Thomas en ons zo uit het veld kan slaan. Het ging erg goed met Thomas de laatste tijd. Hij was helemaal van de zuurstof en de 'flow' af. Zaterdag was zijn coffeine gestopt en als hij drie dagen 'alarmvrij' was, mocht hij ook van de monitor af. Wij zagen er erg naar uit dat hij van al die draden verlost zou zijn en we begonnen ook al een beetje de dagen af te tellen dat hij naar huis zou mogen.

Helaas hoorden we hem zondag al een beetje snotteren. En maandag was het duidelijk dat hij echt verkouden was geworden. Dan merk je hoe kwetsbaar hij nog is. Al zag hij er niet eens zo heel ziek uit, hij kreeg het direct moeilijk om zijn zuurstofwaarden op peil te houden en moest daarom ook weer terug aan de zuurstof. Een echte tegenvaller, maar hij heeft die ondersteuning nu echt weer nodig om te zorgen dat hij voldoende energie over heeft om tegen het virus te vechten.

We vinden het erg zielig voor Thomas: hij moet nu een paar keer per dag uitgezogen worden en hij laat duidelijk merken dat hij dat niet leuk vindt. Soms hoor je hem hoesten, hoewel hij nog nauwelijks snapt hoe dat moet.

Zelf merken we dat, nu hij een beetje ziek is, we veel bij hem willen zijn, hem vast willen houden en als het kon beschermen. We vinden het weer spannend hoe het beloop is en hoe lang het gaat duren. Gelukkig kon Martijn er de laatste dagen ook veel bij zijn en dan hebben we veel aan elkaar.

Ook aan anderen hebben we veel. Het bezoek (en de praktische hulp) van vrienden en familie de afgelopen week deden ons goed. Gesprekken met dominee Dekker en met de gynaecoloog hielpen ons om dingen helder te krijgen. En wij zijn ook steeds heel blij met alle medeleven dat spreekt uit de kaartjes en cadeautjes die nog elke dag via de post binnen komen. Geweldig. We genieten daar erg van en ervaren het telkens weer als een bemoediging dat zovelen om ons en Thomas heen staan.

Tot slot nog een paar fotos van de afgelopen twee weken:

Afgelopen zaterdag weer in bad. Ik vond het deze keer wel lekker.

Ik word elke dag in mijn blootje gewogen. En 1x per week ook gemeten. Vandaag was ik 46 centimeter.

Als je goed kijkt, kun je zien dat ik net mijn sonde weer uit mijn neus heb getrokken. De verpleegkundige had hem er overigens net een paar seconden hiervoor erin gebracht. Kon ze weer opnieuw beginnen.

Gekke bekken trekken naar mamma. Of gewoon zoeken naar de borst.

Donderdag 1 december: zonder flow, alleen nog maar een sonde.
(Weer een keer op de borst bij pappa, maar na alle commentaar discreet gefotografeerd, zonder borsthaar).