Een aangrijpende dag. Ik ben vanmorgen naar de begrafenis van mijn nicht Els geweest. Een onbegrijpelijk groot gemis. Toch waren er in de afscheidsdienst naast ruimte voor het verdriet ook mooie woorden van hoop. Met mijn hoofd vol gedachten kwam ik zo bij Thomas aan. Hij lag rustig te slapen. Vanavond heb ik hem extra lang in mijn armen gehad. Hij heeft half slapend aan mijn borst liggen sabbelen, heel tevreden en ontspannen, zonder besef van alle gebrokenheid en pijn, zorgen en verdriet. Het is erg troostrijk om dan zo naar dit tevreden mannetje te kijken en hem zo dicht tegen me aan te voelen. Nu begrijp ik ook beter wat er in Psalm 131 staat: ...ik ben stil geworden, ik heb mijn ziel tot rust gebracht. Als een kind op de arm van zijn moeder, als een kind is mijn ziel in mij.